Lisabonski ugovor
Vrsta: Seminarski | Broj strana: 17

Uvod
Najvažniji pravni akt Evropske unije predstavlja Lisabonski ugovor, koji je stupio na snagu 1. decembra 2009. godine.
Ugovor je u ovom momentu značajan, kako za sve članice, tako i za one buduće jer predviđa proširenje i uvodi brojne novine u načinu odlučivanja u institucijama EU.
Najvažnije novine koje stoje u ugovoru su:
utvrđivanje kvalifikovane većine u Savjetu EU,
veća uloga Evropskog parlamenta u zakonodavnom procesu,
uvođenje funkcije Predsjednika Evropskog savjeta i funkcije visokog predstavnika EU za spoljnu politiku.
Lisabonski ugovor ne nudi magična i automatska rješenja, ali zasigurno nudi sredstva i alate za efikasniju evropsku spoljnu politiku, a zemalje članice će morati vremenom, da razviju zajednički pogled na spoljne poslove i međunarodno bezbjednosno okruženje.
Cilj ovog Ugovora je da riješi brojne postojeće izazove sa kojima se Unija suočava, danas, kao i efikasno rješavanje budućih izazova.
I Nastanak Lisabonskog ugovora
Reformski ugovor evropske unije, o kojem su lideri zemalja članica EU postigli sporazum na samitu u prestonici Portugalije (otuda je dokument nazvan Lisabonski ugovor), u najvećoj mjeri predstavlja „pročišćenu“verziju Ustava EU, odbačenog 2005 na referendumima u Francuskoj i Holandiji.
Ugovor koji je potpisan 14.decembra 2007. u Lisabonu stupa na snagu 2009.godine i cij mu je da olakša donošenje odluka u ovom bloku sastavljenom od 27 članica.
U dokumentu, koji će obezbjediti Uniji status pravnog lica u međunarodnim organizacijama, jedinstvenu spoljnu politiku i brže donošenje odluka, novine su da se ukidaju svi simboli EU, kao što je himna i zastava, a nacionalni parlamenti dobijaju veća prava da nadgledaju rad Evropskog parlamenta.
Sadržinom ovog akta, EU će se na duži rok stabilizovati kao uravnotežena struktura podjeljenog nacionalnog i nadnacionalnog suvereniteta, a za dalju budućnost ostala je mogućnost da unija postane „evropska federacija“, sa više centralizovanom političkom, ekonomskom i vojno-bezbjedenosnom vlašću.
To, za sada, posebno odbijaju velika Britanija i još neke članice EU.
„Ugovor iz Lisabona“ treba da odagna i strahove od žestoke, i kako to vide neki slojevi i političke snage Unije, nelojalne konkurencije trećih zemalja i seljenja evropskih proizvodnih kapaciteta izvan EU.
Šta praktično donosi Lisabonski ugovor?
Unija dobija svog predstavnika umjesto sadašnjeg rotirajućeg predsedavajućeg – na tom mjestu se svakih pola godine smjenjivale pojedine države EU. Predsednija EU će birati premijeri i predsjednici država članica na 30.mjeseci
EU dobija i svog ministra spoljnih poslova koji će se, doduše, zvanično nazivati visoki predstavnik za spoljne poslove i bezbjednost, a spajaće funkciju koja već postoji pod tim nazivom i funkciju komesara za spoljne poslove.
Smanjuje se broj evropskih komesara sa 27 na 15, tako da od 2014.više neće svaka država članica imati svog predstavnika u Evropskoj komisiji – jedna trećina će uvijek morati da čeka svoj red, a ostale će ga imati na po pet godina.
... 

---------- CEO RAD MOŽETE PREUZETI NA SAJTU. ---------- 

www.maturski.org 

 

MOŽETE NAS KONTAKTIRATI NA E-MAIL: [email protected]